Bir aralar bolca koştuğumu anımsıyorum. Sadece unutmak için değil huzur bulmak içinde koşuyordum. Sanki dursam sürekli sorularla iyice ateşlendirdiğim cehennemime düşecektim. Cehennem ateşi dediğin vicdandır.
Kendimi haklıyken bile suçlu hissettiren aptal bir vicdanım var benim.
Ama yine de cennette hissetmemi sağlayan umutlarım da var.
Olgun bir ruh yavaşlar. Buna benzeyen şeylerde söylüyor Milan amca. Beni yazmak yavaşlatıyorsa doğru noktadayım.
Sorduğum sorular akşam güneşin de çiçeklerimi sularken cevaplanıyorsa, yani pekte koşmama gerek yok sanırım.
O zaman şimdi mevsimlerin etrafımda dönüşünü izleme vakti.
Yavaşlarken şu şarkıda size eşlik edebilir.
O zaman şimdi mevsimlerin etrafımda dönüşünü izleme vakti.
Yavaşlarken şu şarkıda size eşlik edebilir.
İyi yavaşlamalar. :)