Yabancı mı?

 ''İnsan kendisine kendisinin varlığını nasıl kanıtlar ki?''
Gökyüzünden kuşlar geçiyor. İnsanların arasından bisikletle geçiyorum. Sevgilime bakıyorum. İnsanlar bana bakıyorlar. Sevgilime bana çok güzel bakıyor.
''Ben?''
Ben orada var olduğuma şaşırıyorum. Ben bugünlerde var olduğuma şaşırıyorum esasen. İnsanlar bana baktığında mesela ''Merve'' demelerine. (Özellikle bana Çınar bakınca. Öyle güzel bir insana nasıl bakılır ki? . ) Hani bazı filmlerde olur ya ölüsündür. Kimse seni görmez, bilmez, sen aralarından geçersin. Sanki öyle ölmüşümde insanların beni görmesine şaşırıyormuşum gibi şaşırıyorum. İşin doğrusu hiç doğmamış bir ruhmuşum gibi...
Mutsuzluk içinde yazmıyorum bunu belki son günlerde gereğinden fazla ''var olduğum'' hissettirildiği için söylüyorumdur.

Eskiden de olurdu bu sorgulama örnek vermem gerekirse:
- Mesela janset ve ilayda ile kardeş olup birbirimiz olmadan yaşamayacağımıza şaşırırdım.
- İlkokulda hoca sınıfta metni okuturken simgelerden sesler çıkarmama şaşırırdım.

Ama yazmak iyi geliyor. Varlığımı kanıtlıyor gibi.
Not: Çınar içime siniyorsun :)

Özge içerde Gülsevim'in odasını topluyor. Semat, Özge ve ben güzel bir kahvaltı yaptık. Tanrı fotoğrafımızı çekse diyorum böyle anlarda. Ama Çınar'ın da dediği gibi ''hafızamız tanrının bize verdiği fotoğraf aslında.'' . Hiç beklemediğin bir anda aklına bir görüntünün gelmesi bunun kanıtı değil mi zaten?

Neyse bu şarkıyı da buraya bırakıyorum. Nilay geliyor. Kahve yapacağız.

Lütfen duygularımın kelimelere, kelimelerinde cümlelere dönüşmesine izin ver tanrım. Güzel hikayelerle doldurmak istiyorum şu günlerde kafamın içini. Güzel kahramanlar yaşasın beynimde. Gözlerimde Güneş açsın. Kahramanları ısıtsın.
 Beni duyuyor musun tanrım?
Yeryüzündeki bir yansımana her geçen gün biraz daha aşık oluyorum. Ona sarılıp ağlamak istiyorum. Sonra susup göğsünde uyumak. Beni sana ulaştırsın istiyorum. Mutlu oldukça insanları mutlu etmek bir de. Lütfen izin ver.
Varlığına inanmak istiyorum.