Martı

Uçmak.
Özgür olmak.
Tek başına, inandıklarının peşinde giderek bir hayat kurmak.
Gücünün tükenmesi ama vazgeçmemek.
Zorlandığım vakitlerde iliklerime kadar yaşadığımı hissediyorum. Evet inandıklarımın peşinden gitmeyi seviyorum. Bunun uğruna zorlanmayı da. Korkmuyorum, korkmuyorum, korkmuyorum. Yaşama tutunurken bedenimde olan tüm kaslarımı hissetmek istiyorum. Öldüğümde ''yaşamayı ne sömürdüm  ama'' deyip  kendi kendime gülmek istiyorum. Tam ortasında, orada ''buradayım, bir yere de gittiğim yok'' diyorum.
 En zor zamanlarımda ''o an''ı hayal ediyorum. Beni sıkan her şeyden kurtulduğum, rahatıma kavuşacağım o an'ı. Bütün ayrıntılarıyla hayal ediyorum hem de.



Ve  Martı kitabında diyor ki: '' düşündüğüm en son hızda herhangi bir yere uçabilmek için oraya vardığını  kabul etmelisin''

Bu şarkıda (tıkla) benden hediye. Bir parça huzur. Kahveler bu kez sizden.

Var gücümle tutunuyorum. Yeri geliyor yorulduğum oluyor. Ama dinleneceğim vakti hayal edip tutunmaya devam ediyorum.
Antalya'dayım tekrar.
Bir hikayeyi tamamlamadığında, arkanda bıraktıkların varsa geri dönüyorsun. Deneyimledim. Onayladım. Bir kaç kere hem de.
Başlangıç sürecindeyim. Dünya'nın en korkaklarından olduğum için de  biliyorum ki; korkunca olmuyor. Gideceksin. Yapacaksın. Korkup beklediğinde daha da büyüyor, büyüyor.


Çınar'ı özledim.